Zdarza się, że przedmioty na czas swojej nieaktywności są zasłaniane. Przykrycie może być zabezpieczeniem lub wyłączeniem rzeczy z ich funkcji. Ta ochronna materia ukrywa tożsamość przedmiotów, stają się one łudząco do siebie podobne. Tkanina sama w sobie jest bezkształtna i zmienia swoją formę w zależności od rzeczy, które sobą zakryje; w każdej chwili może się zmienić. Warstwa oddzielająca to, co jest od tego, co nie jest, sama w sobie staje się nową jakością. Patrząc na kurtynę oczekujemy widoku sceny, stojąc przed zasłoną spodziewamy się okna i krajobrazu.
Pokój zaaranżowany został jak przestrzeń mieszkalna. Formy znajdujące się w nim sugerują obecność zakrytych przedmiotów, okazuje się, że pod zakryciem tych przedmiotów nie ma. To sytuacja, która nie istnieje w czasie teraźniejszym, nie można jej bezpośrednio doświadczać ani kontynuować. Za przykryciem jest wolna przestrzeń, którą rozumiem jako potencjalność indywidualnych wyobrażeń i odniesień. Dzięki temu znaczenia mogą swobodnie dryfować bez względu na ich powiązania z umownym czasem i chronologią. Pojawia się pytanie o iluzoryczność linearnego czasu.
W pracy został użyty rytmiczny dźwięk, który przypomina tykanie zegarka, jednak jego rytm został zaburzony; z szybkiego zmienia się wolny. Zmieniający się puls powtarzającego się dźwięku bardziej wiąże się czasem egzystencjalnym niż obiektywnym. Jednocześnie nieustanne odmierzanie różnych odcinków czasu aktualizuje zastaną sytuację.
Zasłona, tkanina, klej, dźwięk>><< 2008, Dopiewo k. Poznania, mieszkanie prywatne
The Curtain, fabric, glue, sound >><< 2008, Dopiewo, private flat
.JPG)
